Harmonium

Kôji Fukada - Japan - 2016 - 118 min.
met Tadanobu Asano, Mariko Tsutsui, Kanji Furutachi, Taiga, Momone Shinokawa, Kana Mahiro,…
FF Cannes 2016: Un Certain Regard Juryprijs

Kôji Fukada is een van de innovatiefste cineasten uit het land van de rijzende zon. Na zijn melancholische, postnucleaire holocaustfilm ‘Sayônara’, waarin een personage gespeeld wordt door een android, is hij opnieuw in topvorm met deze slowburner. Met ‘Harmonium’ kaapte hij op het jongste filmfestival van Cannes de juryprijs weg in de Un Certain Regard-sectie. Het is zowel een modern Japans familiedrama als een mysteriethriller, met elementen van een Griekse tragedie, over een schijnbaar doodnormaal gezin dat op losse schroeven komt te staan door de komst van een vreemdeling in huis.

Het huwelijk van Toshio (Kanji Furutachi) en zijn vrouw Akie (Mariko Tsutsui) is uiterst banaal. Iedere dag lijkt te verlopen volgens een uitgeschreven scenario. Toshio runt een metaalatelier, en het enige moment waarop hij tijd doorbrengt met zijn vrouw en zijn jonge dochter, is als het gezin haast zwijgzaam rond de eettafel zit. Dat patroon blijft zich herhalen en ze lijken tevreden met een leven als vreemden voor elkaar. Tot er op een dag een man verschijnt in Toshio’s atelier, helemaal gekleed in het wit. Het is Yasaka (Tadanobu Asano), een oude vriend van Toshio, die net is vrijgekomen uit de gevangenis. Toshio biedt hem werk aan, en verschaft hem onderdak in huis. Maar onder zijn propere, beleefde manieren schuilt een verontrustend kantje: de man is duidelijk een voorbode van onheil. En als het noodlot inderdaad toeslaat in de familie, gebeurt dat niet op een manier die je zou verwachten.
Een vreemdeling in huis, een vicieuze driehoeksverhouding, een mysterieus verleden en een onschuldig meisje dat een instrument bespeelt (het kamerorgel uit de titel): het zijn stuk voor stuk elementen van een klassieke thriller. Maar onder de vakkundige regie van Fukada worden alle narratieve regels onderuitgehaald. Niet alleen is de film bijzonder doeltreffend in zijn ontleding van een schijnbaar doodnormaal gezin dat barsten begint te vertonen, Fukuda slaat de notie dat we relaties als een vanzelfsprekendheid mogen beschouwen met de sloophamer aan diggelen. Het resultaat is een sterk verhaal van misdaad en boete, van passie en diepgeworteld verdriet, door Fukada gebracht in een sober-minimalistische stijl met strakke, rigide beeldkaders. Het is moeilijk om de filmzaal achteraf niet met een bitter smaakje te verlaten. (A.I., Film Fest Gent)

Trailer

Deel film